Fizjoterapia to, wbrew temu, co może się wydawać, dziedzina interdyscyplinarna. Oprócz wiedzy z zakresu ortopedii, neurologii, pediatrii obejmuje także stomatologię, choroby wewnętrzne i wiele innych kierunków. Jako prężnie rozwijająca się dyscyplina znajduje swoją role w obszarach, w których wydawałoby się, że nie ma dla niej miejsca. Jednym z naszych celów jest edukacja dla poprawy jakości usług medycznych, które prowadzą do rozwiązania problemu zdrowotnego pacjenta.
Czym jest terapia wisceralna?
Terapia wisceralna to nic innego jak ukierunkowane działania manualne mające na celu przywrócenie normalnego ruchu i funkcji narządów wewnętrznych. Terapię zapoczątkował znany amerykański lekarz i osteopata Andrew Taylor Still.
Był on człowiekiem, który nie wahał się spontaniczne oferować pomoc nawet o nią nieproszony. Najbardziej znanym przykładem jest chłopiec chory na biegunkę. Otóż, gdy idąc ulicą zauważył ślady krwi pochodzące od rozgorączkowanego dziecka niesionego na rękach ubogo ubranej matki, zaoferował pomoc. Już wtedy A. Still na podstawie analizy temperatury ciała i palpacyjnej oceny napięć tkanek w rejonie kręgosłupa oraz jamy brzusznej, potrafił z dużą dokładnością zdiagnozować przypadek i zastosować odpowiednią terapię, powtarzając, że sukces terapii zależy od zniesienia przeszkody w prawidłowym unerwieniu i ukrwieniu tkanek. W 1892 założył on pierwszą szkolę osteopatii American School of Osteopathy w Kirksville.
Modele terapii
Model biomechaniczny
(Jean Pierre Barral, Georges Finet, Christian William)
Opiera się na rozumieniu organizmu jako systemu taśm anatomicznych. Za element łączący uważa się tkankę łączną, przez którą można wpływać na narządy. Wyróżnia on również bezpośrednią terapię manualną na narządach zakładając ich mobilności i motylności.
Model cyrkulacyjny oraz nerwowy
(William i Michael Kuchera)
Bazuje na cyrkulacji płynów oraz poprawy ich przepływów w miejscu gdzie doszło do jego ograniczenia. Do terapii wykorzystuje się również normalizację struktur w okolicach początkowych stref unerwienia danego organu. System wykorzystuje także wiedzę i zależności pochodzące z układu enterycznego.
Model odruchowy
(Frank Chapman)
Polega na pracy poprzez odruchy trzewno-skórne. Opracowanie odpowiednich miejsc referencyjnych pozwala wpływać na określony narząd, przypisany do danej strefy. Obszary te bardzo często charakteryzują się zmienioną tkliwością i gęstością tkanki.
Wskazania
Poprzez terapię wisceralną możemy leczyć bądź wspomagać leczenie takich schorzeń jak: zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie trzustki, stany zastoinowe wątroby, zapalenie oskrzeli, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, zapalenia jelit, przewlekłe zaparcia, stany zastoinowe nerek, stany zastoinowe w miednicy małej, zaburzenia płuc i serca, choroby tarczycy, wydalanie kamieni pęcherzyka żółciowego, itp.
Przeciwwskazania
Perforacja wrzodu żołądka, stan narkotyczny i nietrzeźwości, nowotwory we wszystkich ich postaciach, stan ostrego brzucha, obecność krwawienia wewnętrznego, choroby przenoszone drogą płciową, mielopatia, otwarta gruźlica, postępujące choroby mózgu i jego obrzęk, zakrzepica naczyń, choroby psychiczne, kolagenozy, ostre choroby zakaźne z wysoką gorączką, choroby układu sercowo-naczyniowego w ostrej fazie.
Diagnostyka
Oprócz badań obrazowych oraz biochemicznych krwi, terapeuta może zdiagnozować nieprawidłowości w funkcjonowaniu danej struktury poprzez:
– test palpacji napięć ściany jamy brzusznej
– test napięć struktur przykręgosłupowych
– test skórno-trzewnych stref odruchowych np. Heada
– test ruchomości ogólnych
– test inhibicji
– termodiagnostykę
– listening
– Tensegralność
Zgodnie z założeniami A. Stilla ciało jest całością. Możemy je sobie wyobrazić jako wzajemnie powiązaną, naprężającą się sieć, w której zaburzenie struktury w jednym końcu doprowadzi do zmian na dalszym jej przebiegu, to właśnie mechanotransdukcja jest fundamentem do utrzymania jego stabilności. Przekładając to na obraz kliniczny, jeśli dojdzie do skręcenia stawu skokowego to efektem tego mogą być zmiany np. w regionie obręczy barkowej, operacja w okolicy jamy brzusznej może wywoływać ból np. w odcinku szyjnym kręgosłupa, zaparcia, pseudo rwę kulszową i wiele innych. Oznacza to, że upośledzenie ruchomości i/lub motylności narządu, może skutkować zaburzeniem mięśniowo-powięziowym.
Należy zatem pamiętać, aby traktować organizm jako jedność i mieć na uwadze, iż każda ingerencja w strukturę w postaci zabiegu operacyjnego, ekstrakcji zęba, urazu, przebytego zapalenia, może nieść za sobą dużo poważniejsze konsekwencje niż początkowo mogłoby się nam wydawać.
—
Autor: Adrian Rogala, fizjoterapeuta